Сите ние го почитуваме она што мислиме дека е важно за нас. Колку успешно го правиме тоа ќе покаже историјата – и тоа на свој начин.
Да се биде дел од организацијата на фестивал во Трој, Охајо, за да се соберат средства за услужни организации можеби не е голема работа. Но, тој трае до ден денес и е еден од најголемите фестивали во државата Охајо.
Поставување клупи и седишта на спортските терени во Трој за да можат децата и нивните родители да уживаат во играњето бејзбол во мала лига можеби не изгледа многу, но им овозможи на семејствата да бидат дел од активностите на нивните деца.
Поставување светилки на палмите можеби е мал придонес во поголемата задача за извлекување на центарот на градот од неговата финансиска замреност, но тоа стана визит-карта на Петтата авенија на Нејплс, појавувајќи се во речиси секоја брошура или напис што ја промовира убавината на деловната област што сега напредува.
Да се организира ручек на балканските држави со националните лидери на тие земји е само еден годишен настан, но штом тие земји ќе се идентификуваат со човечки лик и човечки гласови, впечатокот останува постојан. Ја отвора вратата за нештата да се случат.
Да се доведат млади македонски студенти на американски универзитет можеби не беше премногу тешко да се направи, но тоа им го промени животот на тие млади луѓе кои го продолжија животот со исполнети и успешни кариери.
Посетата на 11 младинци на црква во Америка можеби била само мало парче од времето – две недели – во нивниот живот. Но, новите перспективи што можеа да ги добијат, пријателите што можеа да ги стекнат, идеите што може да им дојдат како инспирација за нив би можеле да им го променат животот. А тоа важи и за црквата што им беше домаќин, што се молеше со нив, а се запозна и со нивната култура.
Моето семејство, мојата вера, моето наследство и мојата заедница беа мојата основа. Колку добро ја почитував нивната важност, можеби никогаш нема лично да дознаам. Но, гледам навестувања за сите нив, кои ми се враќаат на свој начин.
Во мојот семеен живот, еден од највредните моменти во мојот живот беше кога ме замолија да ја водам свадбата на мојата внука Меган. Тоа ги опфати моите чувства за семејството и за верата. Ја донесов библијата на семејството Сиарс што и припаѓаше на баба и на Џен, за да може и таа да биде дел од настанот.
Кога донесов цела македонска делегација во домот на Винс, со негов благослов, на важна вечера беше уште еден врвен миг во моите чувства за семејството и за наследството. Мојот постар син сфати што значеше ова за мене и, уште повеќе, сакаше и тој да биде дел од тоа.
Само што организиравме уште една голема вечера за да го прославиме мојот 85-ти роденден (26 мај 2022 година), и по тој повод, целото мое семејство беше тука во Нејплс. Леле, 85!!! Винс обезбеди сите да бидат тука.
Потоа, тука е мојот помал син, Стив, кој го има македонското знаме и Александар Велики, херојот на Македонија, истетовирани на раката. Можеби лично не ми се допаѓаат тетоважите. Но, знам дека Стив започнува разговор за Македонија со секој што ќе го запознае. Тој го истакнува тоа наследство на многу јавен начин и тоа за мене е голема радост.
И за многу негови пријатели, Стив е познат како Ташо, или скратено Таш – неговото македонско име и како што го викаше баба му.
Како дополнителни признанија за моето наследство, изненадување и задоволство беше еден ден да се јавам на телефон и да ја слушнам внуката Лекси како ми изјавува „Јас сум Македонка!“ Тоа ми покажа дека го учела јазикот што јас и моите родители го зборувавме дома. Тоа ми го стопли срцето.
Лекси дури едно лето работеше во македонската амбасада, што директно ја доведе во контакт со корените на фамилијата Влашо. Тоа многу ми значи.
Мојата вера одигра улога во сето она што се случи и што ми овозможи да и помогнам на Македонија. Сето тоа дојде од Бога. Имаме планови, но Бог има цел.
Како тоа ниоткаде, долги години по тој мој говор во Вашингтон во кој ја спомнав Македонија, го поттикна телефонскиот повик од Њујорк. Како се случи тоа? Зошто се случи тоа?
И како тоа овој повик дојде неколку месеци по упокојувањето на Џен, кога ми требаше нова насока и цел во мојот живот?
Како тоа, повторно, Патриша Ен Дикерсон да дојде во мојот живот веднаш по мојата прва посета на Република Македонија и да стане голем поборник на многуте мои македонски проекти?
И ако го читате сценариото, како тоа да ги сретнам тие двајца мажи на плажа и еден од нив да испадне дека е Македонец – а преку нив да запознаам уште многу Македонци? И како се случи да не останам само на една посета на Македонија, туку да станам редовен посетител на земјата и на селото?
И како се случи да го запознам македонскиот претседател Борис Трајковски на коктел? Како го запознав Зоран Јолевски, секретарот на неговиот кабинет, кој подоцна стана амбасадор на државата во САД? Тој е на возраст на мојот син, па не е реално да бидеме другари.
И како имав храброст – па дури и зборови – да му ја раскажам приказната за многуте дрвја што растат од едно на еден православен протоереј во Радовиш? Таа е една од моите омилени, но од каде дојде? Без неа, ќе беше се готово. Тој би рекол: „Не сакам тој да ги учи овие деца“.
И како тоа Џорџ Воинович, кого не го познавав толку добро на Универзитетот во Охајо, да се погоди да биде некој кој ќе ми стане бисок пријател во Вашингтон? Како би завршил да работам со стипендијата за Катлер – и како Ристо помина од понудата од 250.000 долари до 500.000 долари за нив во еден неврзан секојдневен разговор?
И како се случи советодавниот совет на инженерскиот колеџ Рус при Универзитетот во Охајо да се состане овде во Неапол затоа што нивниот главен добротвор имал дом овде? И дека Џек Елис ќе ме покани на нивниот прием и на крајот ќе им ги донесам Славе и Делфина, брат и сестра македонски студенти?
И ова исто така ме зачудува, како би се случило внуката Британи (на Патриша), која е фоторепортер, да дојде до тоа да има должност поврзана со Неговата Светост Вселенскиот Патријарх Вартоломеј. Денес, 10.06.2022 година, таа е на должност кај Патријархот и е во Цариград на денот кога тој официјално ја признава Македонската црква!! Таа се сретна со македонскиот архиепископ Стефан и неговата делегација.
Сето тоа доаѓа од Бога.
Секогаш сум се трудел да помагам. Кога добив телефонски повик од македонски келнер што го сретнав на крстарење по Океанија години пред тоа, ја слушав неговата молба да му помогнам да најде работа во Мајами бидејќи неговиот брод за крстарење беше укотвен според прописите за „Ковид-19“. Не можев да се сетам ниту на неговиот лик, ниту на името.
Но, наместо само да кажам дека не знам кое е ова дете, што можев да го кажам многу пати, му излегов во пресрет и му обезбедив да се најде со луѓе кои би можеле да му помогнат.
Ги играме нашите мали улоги, а потоа само си го поминуваме времето.
Ако се вратам денес во Трој, колку луѓе би ме познавале? Можеби пар луѓе.
Кога бев вклучен во Дистриктот за подобрување на бизнисот на Петтата авенија, многу луѓе кои работеа таму, благодарејќи на Македонците, мислам, ме викаа г-дин Лу и ме задеваа дека сум „г. Лу, градоначалник на Петтата авенија“. Сега прашањето е „Лу кој?“
Претпоставувам дека тоа е приказната за животот.
Приказната на мојот живот, толку полна со работите на кои работев за Македонија, како и за заедниците во кои живеев, ме остава да се запрашам: Која нишка од Македонија му ја пренесуваме на Рид Винсент Кадел, мојот прв правнук? Тој е петтата генерација на фамилијата Влашо во САД, Зисо ќе беше толку горд.
Ах, што не би дал да можам да седнам со татко ми, да испијам една македонска ракија и да му ја кажам мојата приказна!
Крај
Пишува: СЛАВЕ КАТИН