ДЕЛ ОД МОНОГРАФИЈАТА „ЛУ ВЛАШО – АМЕРИКАНСКИ СИН НА МАКЕДОНИЈА“
„Да му служиш на човештвото е најдобрата работа на светот.“
Мотото на Џејси, кое беше важно кога почнав да се инволвирам во заедницата во Трој, Охајо, имаше реченица во него што стана мое лично мото. Тоа беше мојот лакмус тест бидејќи се вклучив во многу граѓански, добротворни, религиозни и политички проекти во текот на мојот живот.
Би сакал да мислам дека мојата вклученост во политиката е поради тоа што сакам да го направам животот подобар за нашата заедница и за светот.
Политика, локална и национална
Во еден момент од мојот живот во Трој стана јасно дека е потребен машки републикански клуб за нашата област. Така Џон Лаферти, Џери Браун и јас, со помош на државниот претставник Роберт Нецли, формиравме клуб кој постои и ден денес. Години подоцна ќе го применам истиот тој концепт и ќе го основам машкиот републикански клуб во Нејплс со Џим Картер.
Во Нејплс се зголеми мојот политички ангажман. Бев вклучен во клучните градски, окружни и државни избори, како и во националните претседателски избори.
Локално, го презедов претседателството на владиниот комитет на Грејтер Нејплс (Greater Naples Government Committee), кој е познат како најстар комитет за политички активности кои постојано функционираат во округот Колиер. Во тоа време, во него беа вклучени лидери од двете политички партии, а нашата цел беше да го интервјуираме секој кандидат за избрана функција во округот Колиер.
Не беше мала работа да го вклучите градскиот совет; окружните комесари и окружните канцеларии како што се проценители и службеници; и одборот за образование на јавните училишта во округот Колиер. Уф!
Ја оценивме и ефикасноста на избраните функционери во извршувањето на нивните предизборни ветувања и ги разгледавме референдумите за гласачките ливчиња и уставните амандмани. По седум години, во 2009 година се повлеков од комисијата – и точно на време. Флорида е една од ретките држави што дозволува измени на својот устав, а веќе следната година имаше шест измени на гласачките списоци на Флорида за проучување. До изборите во 2012 година, тој број се зголеми на 12.
На националните избори работев првенствено на собирање средства, за претседателските кандидатури на Џорџ Х. Буш, Роберт Џеј Дол, Џорџ В. Буш, Џон Мекејн и Мит Ромни. Пред претседателските кампањи на Доналд Трамп се оддалечив од активниот ангажман, но лично го поддржував;
Исто така, собирав средства и бев активно вклучен во изборите за гувернер на Флорида и за Сенатот на Соединетите Држави, како и во конгресните избори. На еден од настаните за собирање средства на Џорџ В. Буш во времето кога Пети и јас се фотографиравме со претседателот, како што направија присутните, ја искористив таа куса шанса да му шепнам една порака.
„Господине Претседателе, Ви пренесувам поздрав од Борис Трајковски!“ Му реков.
„Како го познаваш Борис?“ тој ме праша. Накратко му објаснив, и претседателот Буш ми рече да го поздравам Борис, и тоа го направив.
Моето пријателство со Џорџ Воинович не беше целосно политичко, тој како мене беше поранешен студент на Универзитетот во Охајо, и еден од нашите двајца американски сенатори од Охајо, и се развиваше низ годините. Работевме на многу прашања кои ја засегаат Република Македонија, како и на неговиот избор и повторен избор во Сенатот. Тој беше вистински пријател на Балканот и направи многу добрини секаде каде што можеше.
Откако македонскиот претседател Борис Трајковски загина во авионска несреќа, сенаторот Воинович поттикна една резолуција на Сенатот за признавање на Трајковски. Но, уште еднаш влијанието на грчкото лоби се закани дека ќе го блокира доколку не се измени формулацијата во однос на Македонија. Го направивме тоа, и помина.
Покрај тоа, го запознав Џон Бонер, конгресмен од Охајо кој имаше служба во конгресната област во која живеев, но долго откако го напуштив Охајо. Џон, кој работеше во владата 14 години од 2001 до 2015 година, беше избран за 53 претседател на Претставничкиот дом, третата највисока позиција во нашата влада.
Џорџ Буш и Борис Трајковски
Се разбира, го запознав Џон со македонските прашања до тој степен што ме нарече „Македонец“.
Њут Гингрич, кој исто така претходно ја извршуваше функцијата претседател на Домот, ми стана пријател и јас му помогнав во неколку наврати. Гингрич ќе побараше од мене да организирам мали групни состаноци од претежно шест, но не повеќе од 12 лица, за тој да може да се вклучи во суштински разговори и да го провери пулсот на локалните граѓани. Исто така се поврзав и со Шон Ханити, еден од двајцата најдобри конзервативни водители на ток-шоу во Америка. Кога беше во Нејплс, вечераше во Вергина и ми беше задоволство искрено да разговарам со него.
Имав задоволство да присуствувам на една од републиканските претседателски конвенции, онаа во Тампа во 2012 година. Интересно, таму бев како член на делегацијата на премиерот на Македонија!
Политика, меѓународна
Во 2007 година Зоран Јолевски, пријателот што го запознав чекајќи ги моите состаноци со претседателот Трајковски, стана амбасадор во Соединетите Американски Држави од Република Македонија. Еден ден ми се јави со изненадувачко прашање: „Како би сакал да бидеш почесен конзул на Република Македонија во Соединетите Држави?
„Каков е описот на работното место?“ си прашав.
„Само продолжете да го правите тоа што го правевте до сега“, одговори тој.
Тоа не ми изгледаше тешко, па вербално се согласив. Тој ја потврди понудата со формално писмо — и македонскиот парламент официјално ме назначи за почесен конзул.
За таа цел основав канцеларија овде во Нејплс, но многу брзо дознав дека ова ќе биде титула без буџет. Сепак, Зоран и јас планиравме отворање на конзулатот на Петтата авенија Јужна (Fifth Avenue South), главната комерцијална улица во центарот на Нејплс. Конзулат во центарот на Нејплс беше голема работа за овој зимски дом и туристичка дестинација за многумина од средниот запад и источниот брег на САД. Ова ќе биде првиот конзулат во Нејплс, и до ден денес, единствениот.
Мајк Реган, извршен директор на комората во Нејплс, се согласи да биде дел од настанот. Тој и Комората ни беа од огромна помош и не можевме да го направиме тоа сами, без него. На отворањето можевме да се пофалиме со неколку важни гости:
Антонио Милошоски, министер за надворешни работи на Република Македонија
Срѓан Керим, тогашен претседател на Собранието на Обединетите нации
И секако Зоран Јолески, македонскиот амбасадор во САД
Продолжува
Пишува: СЛАВЕ КАТИН