ДЕЛ ОД МОНОГРАФИЈАТА „ЛУ ВЛАШО – АМЕРИКАНСКИ СИН НА МАКЕДОНИЈА“
Немаше курсеви по компјутерски науки на универзитетите; Отидов директно во IBM да земам часови. На крајот купивме IBM 360, кој имаше помалку работи од нашите iPhone телефони денес, 16 килобајти. Но, работите се движеа толку брзо што ја сменивме нарачката во 32 килобајти. Поставивме 15 апликации кои би ни биле корисни.
Додека се движевме нанапред сфативме една работа: ќе мора да изградиме нова зграда. Компјутерите мораа да се чуваат на одредена температура; старата зграда не можеше да ги собере канцелариите и компјутерската опрема и системот за климатизација.
И тоа го промени Хобарт.
Се разбира, кога го изградивме новото седиште, мислевме дека треба да го смениме името. Ангажиравме консултантска фирма и кога сето тоа беше готово рековме дека не сакаме да произведуваме и дека не ни треба „The“.
Така, ја сменивме од Хобарт Mанифакчуринг Kомпани (The Hobart Manufacturing Company) во Хобарт Корп (Hobart Corp). Тоа беше „големата промена“!
Откако ја започнавме компјутерската физибилити студија, јас станав системски супервизор – мојата прва менаџерска позиција. Се пријавив кај мојот добар пријател Бил Бекер за обработка на податоци. Подоцна станав менаџер за сметководство за производство.
Харланд Мишлер беше ангажиран како контролор. Тоа значеше дека тој ми е надлежен. Џон ми рече: Не грижи се за тоа. Тое нема да има никакво влијание врз тебе.
Така, Харланд беше контролорот. Сепак, јас навистина бев во персоналот на Двајт Мил, бидејќи како менаџер за сметководство за производство бев на сите состаноци на производството и дискусии за проширување и промени на фабриката. Но, го имав тој луксуз да не морам да му поднесувам извештаи на Двајт.
Двајт беше донесен како потпретседател за производство, и тој беше причината да имаме менаџер за сметководство за производство. Тој беше навикнат да има некој што ја разбира работата и ги разбира бројките. Никогаш не сум бил класичен сметководител; Можев да ги погледнам податоците и знаев како да ги анализирам, да објаснам што може, а што не може да се направи.
За тоа зборуваат сметководителите денес: како да ги разберете бројките за да можете да направите нешто со нив. Јас тоа го правев уште тоа време. Научив многу, па дури и ме замолија да го искористам моето знаење како еден од уредниците за третото издание на Прирачникот за сметководство на Вајли, Водич за менаџмент во сметководство (Wiley’s Accountants Handbook, A Guide to Management Accounting).
Толку многу добри работи ми се случија во Хобарт. Мојата тогашна секретарка ме номинираше за шеф на годината и ја добив наградата! Имаше и такви кои рекоа дека ја добив затоа што бев „премногу мек“ со луѓето. Можеби отсекогаш сум бил она што тие го нарекуваат мек; Мислам дека така е полесно.
Но, понекогаш мора да покажеш цврста рака и малку да ги стегнеш работите за да ја докажеш поентата. Го научив и тоа.
Повеќе простории, повеќе одговорности
Нашиот прв стан во Трој беше на втори кат од куќа која имаше еден кат, во суштина беше таван. Подоцна се преселивме во едно место кое не беше многу далеку од Хобарт и можев пеш да одам на работа, а Џен го користеше автомобилот. Кога се преселивме, од две простории се проширивме во две спални соби, дневна соба и кујна. Тогаш мислевме дека живееме во палата.
Подоцна, изградивме мала куќа со ранч и се преселивме во дом кој имаше два ката на улицата Литлџон Роуд, каде го поминавме поголемиот број од годините кога живеевме во Трој.
Кога се вработив во Хобарт имав 21 година, а во тоа време да имаш 21 година се разликуваше од тоа да имаш 21 година денес. Во Хобарт, семејната атмосфера значеше дека имаше и фамилијарни работи кои мора да ги правиш. Бевме членови на кугларскиот тим. Игравме голф. Организиравме роденденски забави – ме потсетуваа на собирите кои ги имавме за имендени во Кентон, но со американска храна која толку многу сакав да ја имам кога бев дете.
Бидејќи не живеевм блиску до моите родители, направив напори да ги посетуваме колку што е можно почесто, а Винс и Стив да поминат со нив некое време барем еднаш во годината. Сакав тие да ги запознаат своите баба и дедо и да научат за нивното македонско потекло. Баба и дедо уживаа во тоа да ги размазат и да ги хранат со македонска храна и слатки.
Инаку, тоа време моето македонско потекло малку отиде во втор план. Додека бев ангажиран во сите овие работи во компанијата, морав да се ангажирам и во заедницата.
Мислам дека повторно беше Џон Лаферти тој кој еден ден, во 1961 или 62 година, предложи да им помогнам во Џуниор Ачивмент (Junior Achievement), програма каде возрасни луѓе работат со ученици од средни училишта за тие да можат во иднина да основаат и да водат бизнис.
Станав советник и уживав во работењето со младите ученици. Остваривме продажба од само 373 долари, но приниципте на учењето како да создадеш свој сопствен бизнис, да го рекламираш и да го продадеш својот производ беа застапени. Еден од тие ученици беше Лери Блекмор, кој беше нашиот благајник и бевме блиски соработници. Таа година, тој беше прогласен како почесен благајник на нашата област.
Искрата се запали, а после тоа веќе не знаев како да кажам не. Секогаш велам дека никогаш не сум зачекорил нанапред, но не бев доволно разумен да направам еден чекор наназад доволно брзо, кога сите други тоа го направија.
Многу направивме за Џејсис во Трој (Troy’s Jaycees):
Го организиравме огнометот во градот за 4 јули. Џон Стенфорд, еден од нашите членови рече, „Веќе го имам правено тоа. Можеме заедно да го направиме.“ Тој беше многу загрижен, како и сите ние, за безбедноста. Секој кој сакаше да помогне доаѓаше на местото каде се собиравме неколку дена пред настанот и го подготвуваме огнометот. Џон ќе земеше едно парче фитил и ќе речеше: „Сакате послушајте ме, сакате не, но мора да трчате побрзо од ова“. Тој ќе го запалеше фитилот и пред да се свртиме, фитилот веќе беше на крај.
Инициравме збратимување на нашиот град со друг град со иста големина – Офенберг (Offenberg) во Германија. До ден денес, Трој ја оддржува оваа програма на збратименост.
Издававме книга за градот секоја година. Хобарт немаше ништо официјално, но во пракса тој стори многу работи во заедницата. Како компанија, направивме многу работи да помогнеме на Трој, но тоа го сторивме тивко.
Започнавме курс за економска едукација на наставниците откако видовме дека постои празнина во знаењето на многумина наставници во полето на финансиите и системот на пазарната економија. За тие што дипломираа, оорганизиравме голема прослава. Проектот беше финансиран од Клејтон Бракнер, легенда во воздухопловното производство, кој беше еден од основачите на Вако Еиркрафт (Waco Aircraft), еден од најстарите производители на авиони. Додека работеа, седиштето им беше во Трој.
Бевме вклучени во продажбата на градскиот водовод. Градоначалникот беше против тоа, но моравме да му се спротивставиме. Но сепак, го убедивме градот да го продаде водоводот.
Продолжува
Пишува: СЛАВЕ КАТИН