Продолжуваме со Свети Давид Солунски (? - 540 година). Неговиот празник се слави на 26 јуни (стар стил), т.е. на 9 јули (нов стил). За потеклото на Свети Давид Солунски постојат две мислења. Едното е дека потекнувал од Мала Азија, а другото дека потекнувал од Солун. Уште како млад свети Давид ги напуштил своите роднини, пријатели и богатство и тргнал по патот на љубовта на Бог Исус Христос. Освен што го изучувал Светото Писмо, тој ги читал и житијата на светителите и се восхитувал од нив, сакајќи и самиот да ги подражава. Посебно бил восхитен од подвизите на столпниците. Главно се подвизувал во околината на Солун, каде честопати престојувал качен на едно бадемово дрво. Мнозина доаѓале кај него за да ги слушаат неговите мудри зборови и да добијат утеха. Подоцна се преселил во една ќелија што му била изградена во близината на бадемовото дрво. Таму направил неколку чудесни извлекувања. Солунскиот митрополит Аристид го замолил да појде кај царот Јустинијан заради некоја молба во полза на градот. Свети Давид повел со себе двајца свои ученици, но им кажал дека нема жив да се врати во Солун. Кога стигнал во Цариград имал средба со царот Јустинијан кој останал восхитен од преподобниот и му ја исполнил молбата заради која дошол. Кога требало да се врати назад, свети Давид се упокоил веднаш на дофат до Солун, исто како што и самиот претскажал.

Нивниот празник се слави на 6 јули (стар стил), т.е. на 19 јули (нов стил). Нивното заедничко житие почнува со податокот дека Атињаните Свети Исавр, свети Василие и Свети Инокентие го напуштиле својот град и дошле во македонскиот град Аполонија. Недалеку од овој град имало пештера во која се подвизувале Свети Филикс, Свети Перегрин и Свети Еримие. Набргу тројцата Атињани им се придружиле за да го слават Бога заеднички. Свети Исавр бил најстар и тој најмногу ги подучувал преостанатите за тајните на Светото Писмо. Тој се грижел за нивната духовна храна, а тие му носеле јадење потребно за одржување на животот. Потоа тие престанале да комуницираат со своите роднини пагани во градот и набргу биле наклеветени на римскиот управник на Аполонија, кој се викал Триптоние. Тој прво ги убедувал да се откажат од Христа, а откако тие не попуштиле, наредил да бидат жестоко мачени. На крајот биле осудени на смрт и главите им биле отсечени. Така овие Христови победници заминале на небесата.

Неговиот празник се слави на 8 јули (стар стил), т.е. на 21 јули (нов стил). Во неговото житие читаме дека бил роден во селото Зилјахово во Македонија (на патот помеѓу Серез и Драма). Потекнувал од побожно семејство во кое уште од млади години се стекнал со христијанско воспитание. Кога пораснал родителите го запишале на училиште. Покрај изучувањето на световните науки, посебно внимание посветувал на проучувањето на Светото Писмо и житијата на светителите. Набргу бил ракоположен за свештеник и почнал да патува низ разни места за да ги подучува христијаните, давајќи им пример преку сопствените подвизувања. Така се запознал и се спријателил со епископот Акакие. Во тоа време во Египет се случиле неколку божји чуда за кои бил известен цариградскиот патријарх Нифонт. Тој ги испратил во Египет епископот Акакие и свети Теофил за да го известат околу тоа што таму се случило. Тие стигнале во Александрија каде со радост биле примени од александрискиот Патријарх. Оттаму заминале за Синај, а потоа и за Ерусалим каде се поклониле на живоносниот гроб на Исус Христос и на другите свети места. Биле и во Дамаск, а кога се вратиле во Ерусалим, епископот Акакие се разболел и починал. Свети Теофил се вратил во Цариград каде веќе се наоѓал новиот Патријарх Пахомие кој набргу го поставил за свој писар и егзарх на Големата Црква. Оваа должност Свети Теофил долго ја вршел, но потоа сфатил дека му недостасува главната духовна храна, па се повлекол на Света Гора во манастирот Ватопед. Таму живеел со некој целомудрен старец, а по смртта на старецот заминал за Иверскиот манастир. Покрај целодневното подвизување во името на Бога, Свети Теофил вршел и препишувачка работа на дотраените книги. Набргу се прочул по својот богоугоден живот, поради што новиот цариградски Патријарх Теолипт му предложил да го постави за архиереј во Солун. Впрочем, самите солунчани упатиле такво барање до цариградскиот Патријарх. Но, преподобниот не сакал да ја прифати оваа молба затоа што сакал и натаму во мир да се подвизува за славата на Бога. Во својот одговор до Патријархот напишал дека е болен и дека затоа не може да ја прифати таа должност. Потоа Свети Теофил заминал да живее како монах во Кареја, придружувајќи му се на тамошниот познат монах Кирил. Кога остарел Свети Теофил самиот си го предвидел денот на својата смрт. Тој го повикал својот ученик Исак и му рекол дека кога ќе умре не сака таа вест никому да му ја соопшти и не сака да биде погребан со никакви почести. Откако ја кажал својата последна желба, свети Теофил легнал на смртната постела и рекол: "Господи Исусе Христе, прими ја мојата душа". Починал во јули 1548 година.

Неговиот празник се слави на 11 јули (стар стил), т.е. на 24 јули (нов стил). Во неговото житие читаме дека се родил во албанскиот град Елбасан. Потекнувал од семејство на побожни родители. Се оженил и добил деца. Но, измамен од некои Турци, поминал во исламот, а посакал да ги исламизира и своите деца. Но, едно од нив побегнало на Света Гора, ne сакајќи да се откаже од Христа. Опиен со фанатизам, Никодим тргнал да го бара својот син за да го преведе и него во исламот. Кога стигнал во Света Гора, разговарал со синот и со тамошните монаси, кои му укажале на неговата грешка, по што тој ја сфатил својата заблуда и длабоко се покајал. И самиот останал на Света Гора, деноноќно молејќи се и плачејќи заради своето отстапништво од Бога. Три години Никодим се подвизувал, а потоа решил да го прими мачеништвото со тоа што јавно ќе се прикаже како христијанин токму пред оние пред кои се откажал од Христа. Откако добил благослов заминал за Елбасан и по улиците јавно почнал да зборува дека се откажува од исламот и се враќа кон Христовата вера. Градскиот паша се налутил и наредил да го фрлат од некоја висока кула. Но, Свети Никодим останал неповреден. Потоа пашата наредил негово мачење, но Свети Никодим сето тоа го издржал со помош на своето најсилно оружје - молитвата кон Бога. На крајот главата му била отсечена со што се удостоил со маченичка смрт. Тоа се случило на 11 јули 1722 година.

Горе

Copyright © 2003 "МАКЕДОНСКО СОНЦЕ"