Продолжуваме со житието на светиот ѓакон Никола. Житието на овој македонски светител е заедничко со житието на неговиот сострадалник свети Рафаил и нивниот празник се слави на 9 април (стар стил), т.е. на 22 април (нов стил). Во ова житие читаме дека свети Рафаил бил архимандрит од Итака, а свети Никола бил ѓакон родум од Солун. Обајцата пострадале за Христовата вера на островот Лезб во 1463 година. Подоцна на местото на нивното погубување била изградена црква.

Неговото житие се слави на први мај (стар стил), т.е. на 14 мај (нов стил). Во неговото житие читаме дека бил роден во селото Ниохори (Ново Село) во близината на Солун. Неговите родители биле побожни луѓе и кога им се родило дете го крстиле Атанасие. Кога Атанасие наполнил девет години неговото семејство се преселило во Серез. Таму родителите го испратиле кај некој чевлар за да учи занает. Но, чевларот бил лош човек и многу го тепал малиот Атанасие. Еден ден, толку го натепал што Атанасие плачејќи побегнал од дуќанот и излегол на улица. Таму го сретнале две Турчинки. Тие го утешиле и го одвеле во својот дом каде добро го нахраниле. Бидејќи се уште бил дете го убедиле да помине во исламот. Едната од нив била жена на некој големец, кој го задржал Атанасие кај себе како свој син. Кога Атанасие пораснал, жената на турскиот големец посакала да го наговори на блуд, но тој ја одбил, по што таа го наклеветила кај мажот дека божем тој сакал да ја заведе. Турчинот го избркал Атанасие од својот дом. Така, тој повторно се нашол на слобода и тргнал да ги бара своите родители, кои уште кога разбрале дека поминал во исламот го напуштиле Серез и се вратиле во Солун. Откако ги нашол во Солун им раскажал за се што му се случило и тие со радост го примиле назад. Атанасие им рекол дека сака да се врати кон Христа и мајка му го благословила да појде на Света Гора и да се исповеда. Прво дошол во Хилендар, а по извесно време отишол во скитот на манастирот Ксенофонт кај отец Николај, по што пак се вратил во Хилендар. Таму престојувал уште извесно време, учејќи од стариот духовник Никифор. Но, една ноќ ѓаволот повторно се вмешал во неговиот живот. Без да се јави на старешините, младиот Атанасие побегнал од скитот. Извесно време талкал, а потоа наишол на манастирот "Симонпетра" каде го замолил игуменот да му дозволи да остане. Игуменот му дозволил да остане извесно време, но потоа му рекол да си оди. Атанасие се вратил во Хилендар, но и таму не му дозволиле да остане. Еден од тамошните старци му рекол: "Со ваквото твое однесување ти не си ни Турчин, ни христијанин.". Ова многу го погодило Атанасие и решил веднаш да се врати кај старецот Никифор од каде претходно побегнал. Кога дошол таму паднал пред нозете на Никифор, молејќи го да го прими назад. Старецот се сожалил и го примил, но му наредил да се покае за своите гревови преку долговремен и строг пост и преку голем број метании. Атанасие го извршил сето тоа и набргу, добивајќи ја Божјата благодет, бил замонашен и го добил монашкото име Акакие.

Недолго потоа Атанасие (наречен Акакие) објавил дека дошло време да пострада за Христа за да ги откупи своите гревови. Добил благослов од игуменот и на 10 април 1815 година тргнал за Цариград, подготвен да пострада за Христа. Со него бил и старецот Григорие. На 29 април стигнале во црквата "Света Богородица" во Галата. Потоа Акакие се преоблекол како Турчин и тргнал да го изврши својот подвиг. Се упатил кај везирот и влегол во неговиот двор. Стражарот го прашал кого бара, а тој смело му одговорил:

"Јас сум православен христијанин родум од Солун. Кога бев дете на девет години вие ме измамивте и јас безумно се одреков од Христос Богот мој и му се потчинив на ѓаволот, служејќи му нему. По девет години станав свесен за својата измама и ја согледав лажноста на вашата вера и се вратив со своето срце повторно во својата таткова вера во мојот Господ Исус Христос, вистинскиот Бог".

Празникот на света Ирина се слави на 5 мај (стар стил), т.е. на 18 мај (нов стил). Во нејзиното житие читаме дека таа била родена во времето кога од проповедите на светите апостоли светнал сиот сјај на верата христијанска среде луѓето заробени во темнината на идолопоклонството. Во тоа време во градот Магедон во семејството на Ликиние се родила ќерка која го добила името Пенелопа. Кога наполнила шест години нејзиниот татко (кој во житието е опишан како цар) изградил кула надвор од градот и таму ја преместил својата ќерка заедно со уште тринаест нејзини врснички. Во кулата тој им го подарил сиот раскош, а поставил и статуи од неговите богови кои требало да ги "чуваат" девојчињата додека стигнат за мажење. За нивно воспитување била одредена старицата Карија, а за нивно описменување бил ангажиран некој човек Апелијан, кој кришум бил христијанин. Кога Пенелопа наполнила дванаесет години, Ликиние почнал да размислува за кого да ја омажи.

"Ако си вистински Бог Ти кого Галилејците го проповедаат, Те молам кажи ми дали да се омажам или засекогаш да останам девојка"?

Горе

Copyright © 2003 "МАКЕДОНСКО СОНЦЕ"