Во книгата се потенцира дека било интересно и прашањето: дали НОФ знаел каков е ставот на генералниот секретар на КПГ, Никос Захаријадис.

Оваа идеја не ја напушти и по септември 1947 година кога се одржа 3-от Пленум на ЦК, каде што одговорноста на Партијата беше посветена на борбата. Да, секако Захаријадис ја поддржуваше таа идеја (став) се до 1948-1949 година, кога се водеа конкретни разговори во ООН, со предлог и поддршка на Советскиот Сојуз, за мирољубиво решение на грчкото прашање. Предвидувањето на Американците за развојот на настаните во Егејскиот дел на Македонија во пролетта 1947 година, го искористија грчките власти уште повеќе да го зајакнат и да го омасоват прогонот против Македонците. За да му дадат правна основа на теророт, донесоа повеќе закони и други прописи, пишува во "Билет во еден правец".

Кочов меѓу другите ги споменува и донесените закони и законски прописи: ПЗ 511/47, "За организирање на концентрациони логори", "Закон за присилно евакуирање на населението од внатрешноста во градските центри", Декрет Л-3 "За лишување од грчко државјанство на лица кои дејствуваа антидржавно", ПЗ 509/47, "За мерки за безбедност на државата, уставниот поредок и заштита на граѓаните".

Од 15 до 17 септември 1947 година бил одржан 3-от Пленум на КПГ, на кој се расправало за воените прашања. На 27 септември 1947 година, како што пишува Кочов, Главниот штаб на партизанските единици на Маркос издал наредба да се изврши мобилизација. Но, оваа мобилизација, затоа што се спровела само во македонските села одвај ја достигнала бројката од 15.000 до 17.000 борци учесници во ДАГ. Пленумот решил и го задолжил Главниот штаб на ДАГ да почне со мобилизација во целата земја и до март 1948 година вооружаните сили на ДАГ да нараснат на 60.000 борци. На истиот Пленум било донесено решение, од централното тежиште на самоодбрана да се премине во напад, во борба за власт. За постигнување на таа цел бил изработен воено-оперативен план "С", односно познат како "Езеро". На овој Пленум се истакнала и паролата: "Сите на оружје, се за слободата! "Решено е да се создаде слободна територија на Кожанската висорамнина, окружена со планинските масиви на Пинд, планината Пиерија, Каракамен, Кајмакчалан и Вичо, и со тој план требало да се ослободат градовите Лерин, Воден, Негуш, Соботско, Коница и други. Тоа би било како прва етапа за ослободување на Грција. На 27.09. 1947 година, Главниот штаб на ДАГ издал наредба за мобилизација на сите мажи од 17 до 35 години. Со не помал интензитет, веќе за неколку месеци (од 4 - 9 месеци) се вршела мобилизација на бегалците Македонци (политичката емиграција во Југославија) низ Скопје, Велес, Штип и Битола, од разни Ворјасовци и се испраќаа во единиците на ДАГ.

Авторот Кочов во книгата потенцира дека доаѓањето на членовите на Владата во Преспа го обезбедувал потполковникот на УДБ Слободан Крстиќ - Учо Југословен, офицер на ЈНА. Владата првобитно била составена од осум членови и тоа: за претседател бил поставен Маркос Вафијадис, а за членови: Јанис Јоанидис, Петрос Русос, Милтијадис Порфирогенис, Петрос Кокалис, Василис Барџиотас, Димитриос Вландас и Леонидас Стрингос. Исто така со декрет биле унапредени 25 лица во чин полковници на ДАГ, но ниту во Владата, ниту меѓу овие офицери, кои претставуваа военополитички фактор на ДАГ, немало ниту еден Македонец.

Привремената демократска Влада на Грција (ПДВГ-во планина), беше еднопартиска и еднонационална, односно беше составена исклучиво од Грци комунисти. И покрај тоа што повеќе од 50 отсто до 60 отсто од силите на ДАГ беа составени од Македонци, а ги сретнуваме само во историјата за "Егејска Македонија" дека НОФ бил военополитички фактор. Зошто?, прашува Кочов во "Билет во еден правец".

На 13 јануари 1948 година во црквата на с. В'мбел, Костурско, беше одржан Првиот конгрес на македонската национално-ослободителна организација НОФ. Беше речено: "Првиот конгрес на НОФ претставува најсветла етапа на македонската поилинденска историја....и стои на интернационални позиции и со искрена намера да помогне во развитокот на грчкото движење, НОФ се согласува три четвртини од македонските партизани да се борат во редовите на ДАГ јужно од Олимп, односно во сите краишта на Грција...", и беше констатирано дека во единиците на ДАГ се мобилизирани повеќе од 20.000 Македонци. Во тоа време според податоците на ГШ на ДАГ, низ цела Грција немало повеќе од 25 -28.000 борци на ДАГ). И двете завојувани страни во Граѓанската војна се базираа на тоа дека сите отселувања (миграции) на деца од воената зона, настануваа од нужност и причините за "одземањето" секоја страна ги објаснувала исто како и другата страна. Од сето иследување произлегува дека и за двете страни, многу е тешко да се откријат точните мотиви и да се каже: Кој, зошто и кога прв почнал. За комунистичката страна, информациите што се присобрани од УНСЦОБ и од други извори, покажуваат дека масовните иселувања не биле почнати во март 1948 година, иако неколку групи деца биле земени уште во јануари. За владината страна, во спомените на кралицата Фредерика се тврди и многу јасно е дека "борбениот пат", за "одземание на децата пред да ги земат комунистите", почна веднаш по создавањето на Кралското Здружение за Грижа на деца, во јуни 1947 година, но расположивите писма со поплаки, потврдуваат дека многу подоцна се принудени на таква специјална програма за отселување на деца, приближно се совпаѓа со истиот период на време, кога и владината пропаганда почнала да ги обвинува комунистите дека вршеле "Педомазома". Веројатно изјавата на кралицата се однесува на некоја збрка со општата преселба на села од воената зона која владината војска ја имаше почнато уште во 1947 година и што требаше, природно, да прими илјадници деца иА немоќници"), пишува во "Билет во еден правец".

"Окружните управители, војската и морнарницата се согласија на соработка, на планот од кралицата Фредерика за отселување на деца. Целта им е да отселат 10.000 - 12.000 деца. До 31 март имаа отселено 6.240 деца.