Според К. Крумбахер, развојот на химнографското творештво се должи и на ограничувањата во ликовното изразување на светителите т.е. долгиот иконоборечки период.

Покрај полните канони составени од осум (односно девет) песни, постојат и кратки канони со четири, три или две песни. Оттука, произлегуваат и нивните имиња: четирипеснеци, трипеснеци и двопеснеци. Секоја песна содржи од три до шест тропари, а последниот тропар од песните & е посветен на Богородица.

Со откривањето на авторство на св. Наум се намалува неправедливоста кон неговата литературна дејност. Канонот посветен на апостолот Андреј од св. Наум Охридски е откриен од С. Кожухаров во пергаментен минеј од 13 век кој се чува во библиотеката на Зографскиот манастир под бр. 88. Оваа Наумова творба се наоѓа од лист 207 б до лист 210 б во служба за 30 ноември. Канонот содржи 32 тропара, поделени во 8 песни. Иницијалните букви од тропарите формираат фразов акростих во кој се соопштува името на авторот. Името на Наум се наоѓа во деветтата песна од канонот.

Средновековните автори во најголем број случаи биле анонимни, бидејќи според нивниот светоглед, вистинското авторство му припаѓа на Бог. Но, само во еден вид византиска црковна поезија, канонот, постоел исклучок. Во каноните, сепак, се појавуваат имињата на авторите.

Канонот е полн, изграден од 9 песни, по 4 тропари. По третата песна има седален, а по шестата кондак и икос.

С. Кожухаров поставувајќи го прашањето кога би можела да биде создадена оваа творба, дава хипотетичен одговор дека тоа би можело да биде во 868 година. Тоа го поткрепува со престојот во Рим на браќата Кирил и Методиј и нивните ученици во крајот на 867 и цела 869 година. Осветувањето на црковномакедонските книги, признавањето на црковномакедонскиот јазик за официјален богослужбен јазик, служењето на литургијата на црковномакедонски јазик во црквата на Христовите апостоли е голем миг за првоучителите и нивните доследни ученици. Поради тоа, голема е веројатноста св. Наум за функционални потреби да ја состави химнографската творба за апостол Андреј во чијашто истоимена црква отслужиле литургија. Хипотезата е поткрепена и со емоционалната содржина на канонот којашто е пофална, а не молебна.

Интересно е прашањето околу тоа зошто св. Наум се определил токму за апостолот Андреј. Секако дека тој бил свесен за вршењето на просветителско-мисионерската дејност којашто била слична со дејноста на Христовите апостоли. Всушност, и во службата за него св. Наум е наречен "рамноапостолен".

Содржината на канонот разоткрива солиден теолог со големо познавање на Библијата и црковната историја. Авторот ги познавал и средновековната поетика и химнографијата. Поетските квалитети на канонот покажуваат дека авторот не е воопшто почетник, туку дека поседува мајсторство коешто не заостанува зад познатите византиски химнографи. Оттука, претпоставуваме дека е голема веројатноста св. Наум да биде автор и на многу други вакви и слични содржини кои допрва ќе се докажуваат и ќе се откриваат во науката.

Јазичните специфики на акростихот ги потврдуваат архаичните форми. Во терминот "нишчии" е зачуван првиот пример на развојот на прасловенската група тј во шч во црковномакедонскиот јазик.

Композицијата на канонот е слична со пофалните слова. Настанот од минатото пренесен е во сегашноста мошне живо.

Според Д. С. Лихачев, при анализите на средновековните творби треба да се имаат предвид неколкуте стожерни, есенцијални категории: стилот на епохата (религиозна христијанска идеологија), стилот на литературниот жанр со однапред утврдени модели и стандардни изразни средства (епитети, метафори, формули од молитвени обраќања), стилот на делото, индивидуалниот авторски стил.

Апликацијата на нормативноста на средновековната поетика е критериумот за височината на авторовиот стил. Но, и покрај сите овие услови, сепак треба да се воочуваат карактеристичните црти на индивидуалниот стил на авторот. Овој канон ги почитува стандардите на средновековната, црковна поезија, но притоа присутни се индивидуални црти на авторот.

Петар Хр. Илиевски потенцира дека епитетот првозван апостол отсуствува како директно спомнување во текстот. Служејќи се со антономазија авторот мошне вешто ја направил споредбата. Употребил и синегдохски форми: свети нозе, свет глас, света глава. Епитетите: свет, пресвет, славен, преславен, мудар апостол, гори со љубов кон Христа се среќаваат и во други тропари. Од епитетите доминантна е метафората светлина. За средновековните автори терминот светлина не е употребуван само како стилска фигура, туку како симбол со длабоко, онтолошко значење во смисла на духовна радост, победа, љубов, добро, сакралност. Новозаветното послание "Вие сте светлина на светот" (Матеј 5, 14-16) најчесто се однесува токму на апостолите.

Меѓу двата преписа на Наумовиот канон структурни и текстолошки разлики нема, но има фонетски, морфолошки и лексички разлики. Тоа упатува на различни скрипторски центри на нивното создавање. Братковиот минеј содржи уште еден канон од анонимен пишувач посветен на празникот Воведение Богородично.

По откривањето на св. Наум Охридски како талентиран поет - химнограф логично е да се постави прашањето: дали ова е единственото дело на св. Наум? Најверојатно дека не е, но до откривањето на неговите сигурно засведочени дела, остануваат само хипотезите.

Освен канонот за пренесување на моштите на Јован Златоуст, С. Кожухаров претпоставува дека св. Наум е автор на канонот за архангел Михаил. Преписот од овој канон се наоѓа во истиот минеј во кој е засведочениот Наумов канон. Преписот е мошне архаичен и се поврзува со глаголската писмена традиција.

Освен овие хипотези, во науката постојат и други хипотези околу авторството на св. Наум. Чешкиот славист М. Вајнгард смета дека под псевдонимот Црноризец храбар на апологијата "О писменех" се крие св. Наум Охридски. Гркофилската партија во источна Бугарија протежирала нова азбука според примерот на грчкото иницијално писмо (подоцнежната кирилица). Таа можела да биде напишана само од припадник на Охридскиот книжевен центар, а тоа би можеле да бидат светите Климент и Наум. Кон оваа хипотеза се приклучуваат и славистите: Р. Нахтигал, Ф. Гривец, Д. Глумац.

На став спротивен од оваа хипотеза се славистите кои сметаат дека под псевдонимот Црноризец Храбар можат да се откријат: Кирил Философ, Климент Охридски, Јоан Егзарх, бугарскиот цар Симеон и други познати личности. Х. Поленаковиќ во врска со ова прашање е дециден: "Наум Охридски и Црноризец Храбар се две одделни личности".

Од досега изложеното може да се заклучи дека св. Наум е солиден црковен поет - химнограф кој активно учествувал не само во преводите, туку и самиот составувал оригинални книжевни дела. Обврска на науката е да открива и да соопштува за преостанатите Наумови дела кои несомнено постојат.